Ik schreef zojuist een gedichtje en mama zij dat ik het op de blog moest zetten. Hier komt het:

Onze ogen laten ons zien en weten, 

ze geven ons iets prachtig,

ze laten ons schoonheid voelen,

Onze handen laten ons gevoelens aanraken,

We hebben een mond die ons laat genieten,

die ons karakter uitdrukt,

Oren laten ons luisteren naar ons hart,

Onze neus laat ons de natuur ruiken,

ze laat ons proeven van het leven.

Dat was het dan ik hoop dat jullie het mooi vinden,

Emma

België

Is er leven op Pluto? Kun je dansen op de maan? Is er een plaats tussen de sterren waar ik heen kan gaan? 

Het gras aan de andere kant van de heuvel lijkt altijd groener, maar nu weet ik toch echt dat België mijn plekje tussen de sterren is (en in dit geval was het gras daar ook véél groener dan in Italië ;-) 

Na een tijd in Italië begon ik te vergeten wie ik eigenlijk was, alhoewel ik dat daar en toen niet echt besefte. Terug in België was het net of ik na een „beam me up, Scotty” terug uitkristalliseerde. Opeens verscheen ik terug. Ik werd weer helemaal Inge. En dat dankzij alle mensen die me kennen en zien zoals ik ben, en dankzij alle plaatsen die samen mijn speciale nestje vormen. 

Dus ik weet het wel, ik hoef niet te twijfelen over België.

Inge