Daarna verdween Joegoslavië in de oorlog en beschouwde ik het als een oostblokland en één van die nieuwe Eurosonglanden waar alleen kitsch uit voort kwam en als een land waar ze waarschijnlijk vijftig jaar achter staan. Ik bedoel, als Italië al zo erg is, hoe erg moest het dan wel niet in Slovenië zijn?
Maar toen ik de vakantie begon te plannen, en begon te kijken waar in noord Italië we naartoe konden, kwam ik het land tegen op de kaart en zag ik een nationaal park. Mijn nieuwsgierigheid werd gewekt, en ik ging op zoek op het internet. De websites van Slovenië zagen er allemaal heel mooi en modern uit, zelfs een stuk beter dan de Italiaanse.
Dus we trokken naar Slovenië. En wat een aangename verassing! Dit is de officiële slogan van de toeristische dienst van Slovenië:
't Is de spijker op de kop. We werden direct verliefd op Slovenië. Helemaal geen achtergebleven land, integendeel. Italië kan er een puntje aan zuigen!
Waarom? Omdat ze in Slovenië echt moeite doen om er iets van te maken. Waar ze in Italië grote achterdocht hebben ten opzichte van de overheid en ten opzichte van alles wat vreemd is (zowel vreemde mensen buiten hun familie, als vreemde culturen en nieuwe dingen), staan ze in Slovenië open voor vernieuwing, en willen ze samen iets van hun land maken. (Die samen, daar mankeert het in Italië nogal aan. Ze kijken en denken niet verder dan hun neus lang is. Ze zorgen voor zichzelf en hun familie en de rest kan stikken.) Alle Slovenen waar we mee gepraat hebben, spraken vol trots over hun land en verwezenlijkingen. Ze dragen zorg voor de natuur en het milieu. Het Triglav Nationaal Park bedraagt 3% van de oppervlakte van Slovenië! En Slovenië is een heel proper land. Het ligt hier in tegenstelling tot in Italië niet vol afval langs de kant van de weg of op het strand. De wc's zijn heel proper !!! En ze maken heel veel groene energie. Heel veel zonneboilers en zonnepanelen.
Het is ook een land waar traditie en hip samen gaan. Traditie hebben ze in Italië ook op overschot. Heel veel prachtige oude steden en rustieke trattoria's. Geweldig voor de toeristen, en daar teren ze ook op. Maar hip? Daar hebben ze in Italië nog nooit van gehoord. In Slovenië is de cultuur lang overheerst of onderdrukt. Nu zijn de Slovenen (terecht!) heel trots op hun taal, muziek en eetgewoontes. Maar ze zijn ook creatief en vernieuwend.
En boodschappen doen is heaven! Ze hebben niet alleen pasta en parmezaanse kaas, ze hebben zomaar verse gember en koriander, en een heleboel lekkere, biologische en vegetarische dingen. En last but not least, de kassamensen zijn vriendelijk! Hier ging ik gisteren winkelen, en was de kassajuffrouw met god weet wie aan het kletsen. Met iedereen behalve met mij. Geen goeiemorgen of tot ziens, geen blik waardig als ik het kasticketje kreeg. In Slovenië werd ik begroet met een "Dober dan", werd afscheid genomen met "Hvala" en werd alles begeleid met een glimlach. Ik weet ook dat de kassajuffrouwen van de Delhaize waarschijnlijk de opdracht gekregen hebben om vriendelijk te zijn, goeiemorgen en tot ziens te zeggen. Dat het misschien niet altijd oprechte dankuwels zijn. Maar het doet toch iets met een mens om altijd genegeerd te worden.
Ook op wandeltochten werden we door tegemoetkomende Slovenen stevast begroet met "Dan!" of "Hello!" door de buitenlanders. Diegenen die doofstom bleven, waren (je raadt het al) de Italianen.
Verder is Slovenië ook gewoon een mooi land. Er leven maar 2 miljoen mensen en is het derde bosrijkste land van Europa.
We gingen met een mobilehome naar Slovenië, en kampeerden op mooie campings.
We deden een heleboel actieve dingen zoals kayakken op de Sava en raften op de Soca.
De Soca is een prachtig blauwe rivier. Wel ijskoud, rond de 10°C. Lang zwemmen was er dus niet bij. Inspringen en zo snel mogelijk naar de kant zwemmen was de uitdaging.
Ook het meer van Bohinj is prachtig, en gelukkig wat minder koud om in te zwemmen. Het is een meer in een oud gletsjerdal. Het is iets minder bekend dan het nabijgelegen meer van Bled en wordt niet overrompeld door toeristen. Nog een leuke bijkomstigheid was dat de Slovenen een stuk minder preuts zijn dan de Italianen. Over omkleden werd niet zoveel ophef gemaakt. Geen gepruts onder een handdoek dus.
Nog een uitdaging was de zipline over de ucja canyon. We roetsjten hoog boven de rivier aan staalkabels van 400 à 500 m lang.
Bovenop de Vrsic-pas zagen we echte edelweiss. Ik heb altijd gedacht dat je onmogelijk hoog op rotstoppen moest klimmen om een edelweiss in het wild te zien, en dat het dus niet voor mij weggelegd was om er eens eentje live te zien. Maar hier groeide ze niet zo ver van de weg vandaan!
Voor de rest gingen we wandelen in de bergen en fietsen in het idyllische boerenlandschap,
speelden we met jonge poesjes op de boerderijcampings,
at Jan vers gevangen forel, gebakken door de hippieuitbater van de hippiecamping,
voelden we ons soms aangesproken door tekst op een gebouw,
en zagen we Wiske lopen aan de hand van een vreemde man.
Kortom, een heel geslaagde vakantie!
