Uitstapjes in de omgeving

Eindelijk is het weer hier beter aan het worden. Toen jullie in Belgie vorige week prachtig weer hadden, hadden wij hier regen. Maar nu schijnt hier al een paar dagen de zon. 't Is nog wel frisjes. Maar ik vermoed dat de lente niet lang meer op zich zal laten wachten, er bloeien hier en daar al narcissen en hyacinten en de eik staat al dik in zijn botten. Zelfs de eerste bloesems zijn hier al, ik vermoed dat het perziken zijn die bloeien.


De kinderen hebben hun eerste vakantie hier: winterbreak. Dat is in plaats van de krokusvakantie. We grijpen de gelegenheid aan om de omgeving te verkennen.


Vorige zondag gingen we naar San Gimignano, een uurtje rijden van hier. Het is een oud stadje waar de rijken in de middeleeuwen "stoeftorens" bouwden. Een beetje zoals nu met een dikke Mercedes of BMW rondrijden. Hoe rijker je was, hoe hoger je je toren bouwde. En als de ene familie door de andere overwonnen werd, werd er een stukje van je toren gehakt... In de middeleeuwen waren er 72 torens, nu zijn er nog 15. Wat heel indrukwekkend is voor zo'n klein stadje. En zeker voor ons die uit het torenloze Meldert komen.
Toevallig vierden ze de dag dat wij er waren carnaval. Een stoet met drie wagens. Volgens mij puur alleen door het feit dat ze niet meer bekwame chauffeurs in de buurt hebben. Want aangezien het een middeleeuws stadje is, zijn de straatjes smal. En de poort die leidt naar het plein nog veel smaller. Toen we de wagen zagen, geloofden we nooit dat die door de poort zou geraken. Het heeft vijf minuten manoeuvreren gekost en bovendien hadden ze wat trukken in hun mouw. De zijstukken van de wagen konden ingeklapt worden en zelfs het verkeersbord aan de poort kon ingeklapt worden! (Zie middelste foto: de wagen kwam door de poort in de hoek) Ondanks het feit dat er maar drie wagens waren, was er wel veel sfeer. Die Italianen kunnen er wat van.


Dinsdag ben ik met de kinderen op verkenningstocht naar Firenze geweest. Daar waren we natuurlijk al geweest, maar nu zijn we met de bus gegaan. Een klasgenootje van Emma komt namelijk met de bus van school naar huis en dat gingen we ook eens uittesten. En eigenlijk viel dat best mee. De bus reed op tijd, en ze deed er zelfs niet langer dan ons over om naar Firenze te rijden. Op een half uur waren we midden in het centrum! 't Is natuurlijk wel een beetje valse concurrentie. Die bus stopt namelijk niet voor de smalle bochten waar ik op de rem ga om niet op een tegenligger te rijden. De buschauffeur toetert een paar keer voor de bocht en neemt hem dan in volle snelheid. De wet van de sterkste zeker.


vele groetjes,
Inge

Verhuisd

We zijn niet van de aardbodem verdwenen, we hadden alleen nog geen internetverbinding. Meer dan een week nodig gehad om er achter te komen dat de vorige huurder een kapotte modem had achter gelaten...

Maar we wonen wel in ons nieuwe huis! ’t Is hier ruim (zeer ruim zelfs), licht, en vooral: behaaglijk warm! De twee pelletkachels doen hun werk. Op vrijdag hebben we de sleutels gekregen, zaterdag hebben de verhuizers alles gebracht. Dat was een hele onderneming, omdat een grote vrachtwagen niet over het weggetje naar ons huis kan rijden. Ze hebben dus alles moeten overladen in een bestelbusje vanuit de vrachtwagen die een paar kilometer verderop geparkeerd stond.

Van en naar de scholen rijden duurt nu ietsje langer, maar het is vooral de setting die veranderd is. Nu moet ik niet meer door de stad, waar iedereen links en rechts voorbij schiet, maar nu rijden we over bochtige bergwegen.  En dat is weer een metier op zich. De wegen zijn eigenlijk net te smal om met twee auto’s naast elkaar te passeren. Daarbij komt nog dat er meestal langs de twee kanten van de weg een muur staat zodat je niet om de bocht kan kijken. En de Italianen zijn niet echt geneigd om langs hun kant te blijven als ze de bocht om gescheurd komen. Nerve wrecking dus, zoals de Amerikanen zeggen. En dit keer kan ik ze geen ongelijk geven.

Soms vraag ik me af hoe de Amerikanen hier hun draai kunnen vinden. Want Amerikanen en Italianen lijken compleet tegenovergestelde karakters en gewoontes te hebben. Amerikanen zijn zeer rustig en beleefd in het verkeer, Italianen duidelijk niet. Amerikanen eten ’s avonds vroeg, Italiaanse restaurants gaan pas om half acht ’s avonds open en dan ben je nog eerst…

Een tijdje geleden was ik op een lunch voor de ouders van de International School. Daar voelde ik me als Pipi Langkous in a Barbie World. Ella, ik begrijp weer hoe jij je voelde! Ik begon me al af te vragen waar ik in hemelsnaam fijne mensen kon vinden om mee om te gaan. Gelukkig zijn er onder de ISF-ouders ook een paar leuke, minder Barbie- achtige vrouwen bij. Maar helemaal getroffen hebben we het vlak bij huis!

Onze nieuwe buren zijn namelijk geweldig. De eerste zaterdag al mochten we gaan lunchen. Die dag was het prachtig weer en aten we buiten pasta. Het voelde alsof het zomer was. De buurman is Italiaans, de buurvrouw Spaans. En ze spreken Engels. Ze hebben een dochtertje van 4 en een zoon van 7, zodat Luka nu een speelkameraadje heeft. De eerste dag zaten ze al samen in een olijfboom! Maar wat eigenlijk ongelooflijk is, is dat we hier per toeval (?) vlak naast een soort voedselteam terecht gekomen zijn. De buurman organiseert namelijk de logistiek voor de verdeling van lokale, verantwoord geteelde producten! Betere buren hadden we niet kunnen treffen.

Vorige zondag waren ons moeke en vake hier aangekomen, zij hebben de hele week geholpen om het huis wat georganiseerd te krijgen. Ik was heel blij om mijn eigen rode zetel terug te hebben, maar het meest blij was ik dat ik eindelijk mijn eigen kookspullen terug had!

Dinsdag is ook onze poes gearriveerd (Merci Sofie en Joep om zo goed voor haar gezorgd te hebben!). De eerste dag heeft ze de hele tijd aan alles gesnuffeld. Maar toen ze het tapijt tegen kwam, ging ze er heel op haar gemak op liggen, als om te zeggen: “die ken ik, nu ben ik thuis’’, en liet ze zich de knuffels ook welgevallen. Nu hebben we dus onze spullen en ons Fien en nu zijn we echt verhuisd.

groetjes,

Inge

Het leven zoals het is: Italie

We wonen nu bijna vier weken in Italie, en beginnen onze draai wat te vinden, zelfs in het verkeer! Mijn vaardigheden als rallypiloot stijgen gestaag. Als we vanuit Amerika terug in Belgie kwamen, vonden we het verkeer altijd hectisch (de Amerikanen zijn namelijk zeer rustig in het verkeer), ik denk dat ik het nu een verademing ga vinden dat ik een rijvak helemaal voor mezelf alleen heb en waar er alleen maar auto's voor of achter mij rijden.

Het blijft wel een handicap om nog zo goed als geen Italiaans te kunnen. Van gemakkelijke tekstjes, zoals op verpakkingen in de winkel, begrijp ik wel het merendeel. Maar verder dan dat geraak ik nog niet. En veel Engels kennen de Italianen niet. Ik heb een woordenboek gekocht en leer elke dag 10 woordjes. Het grappigste wat ik al tegenkwam was "truccare". Ik dacht dat dat een nonsensewoord was uitgevonden door tweederangs goochelaars, maar blijkbaar betekent dat echt "vervalsen, knoeien met, of opmaken". Gelukkig is er nu internet. Als ik iets van de apotheker nodig heb, zoek ik op het internet het werkzame bestanddeel op van het Belgische spul, zoek ik dan op een vertaalsite wat dat in het Italiaans is en dat schrijf ik op een briefje waar ik mee naar de apotheek ga. Maar 't wordt dus tijd dat ik me voor een cursus Italiaans inschrijf. Vooral ook omdat de Britse bibliotheek, waar ik op gehoopt had om leesvoer te vinden, een stoffig iets blijkt te zijn met boeken die allemaal minstens 50 jaar oud zijn. Als al mijn boeken op zijn, moet ik me wel op het Italiaans storten.

Ook het eten in Italie is echt wel Italiaans. In de winkel is er een hele gang met links en rechts alleen maar pasta in allerlei vormen en maten. "On-Italiaanse" dingen zijn een stuk moeilijker te vinden. Zo zijn er bv een hele boel merken met geraspte parmesaanse kaas en aanverwanten, maar geen enkel zakje geraspte Emmenthal of Gruyere te vinden. Hetzelfde met kruiden. Verse basilicum en salie wel, maar geen koreander, bieslook of peterselie. Belgisch bier hebben ze dan weer wel, Belgische chocolade niet. Ook in restaurants is er altijd pasta, pizza en ander Italiaans, maar buitenlandse restaurants zoals er in Belgie wel altijd ergens een Chinees, een Kebapzaak, een Mexicaan of een Griek te vinden zijn, zijn hier zeldzaam.
Gelukkig vindt iedereen hier Italiaans eten heel lekker. Vandaag heb ik gnocchi gemaakt, maar ook tagliatelle al ragu (zo heet hier Bolognaisesaus) en pizza worden gesmaakt.

Morgen krijgen we de sleutels van ons eigenlijke huis, volgende berichtje vanuit ons (hopelijk warme!) huis.

groetjes,
Inge