Verhuisd

We zijn niet van de aardbodem verdwenen, we hadden alleen nog geen internetverbinding. Meer dan een week nodig gehad om er achter te komen dat de vorige huurder een kapotte modem had achter gelaten...

Maar we wonen wel in ons nieuwe huis! ’t Is hier ruim (zeer ruim zelfs), licht, en vooral: behaaglijk warm! De twee pelletkachels doen hun werk. Op vrijdag hebben we de sleutels gekregen, zaterdag hebben de verhuizers alles gebracht. Dat was een hele onderneming, omdat een grote vrachtwagen niet over het weggetje naar ons huis kan rijden. Ze hebben dus alles moeten overladen in een bestelbusje vanuit de vrachtwagen die een paar kilometer verderop geparkeerd stond.

Van en naar de scholen rijden duurt nu ietsje langer, maar het is vooral de setting die veranderd is. Nu moet ik niet meer door de stad, waar iedereen links en rechts voorbij schiet, maar nu rijden we over bochtige bergwegen.  En dat is weer een metier op zich. De wegen zijn eigenlijk net te smal om met twee auto’s naast elkaar te passeren. Daarbij komt nog dat er meestal langs de twee kanten van de weg een muur staat zodat je niet om de bocht kan kijken. En de Italianen zijn niet echt geneigd om langs hun kant te blijven als ze de bocht om gescheurd komen. Nerve wrecking dus, zoals de Amerikanen zeggen. En dit keer kan ik ze geen ongelijk geven.

Soms vraag ik me af hoe de Amerikanen hier hun draai kunnen vinden. Want Amerikanen en Italianen lijken compleet tegenovergestelde karakters en gewoontes te hebben. Amerikanen zijn zeer rustig en beleefd in het verkeer, Italianen duidelijk niet. Amerikanen eten ’s avonds vroeg, Italiaanse restaurants gaan pas om half acht ’s avonds open en dan ben je nog eerst…

Een tijdje geleden was ik op een lunch voor de ouders van de International School. Daar voelde ik me als Pipi Langkous in a Barbie World. Ella, ik begrijp weer hoe jij je voelde! Ik begon me al af te vragen waar ik in hemelsnaam fijne mensen kon vinden om mee om te gaan. Gelukkig zijn er onder de ISF-ouders ook een paar leuke, minder Barbie- achtige vrouwen bij. Maar helemaal getroffen hebben we het vlak bij huis!

Onze nieuwe buren zijn namelijk geweldig. De eerste zaterdag al mochten we gaan lunchen. Die dag was het prachtig weer en aten we buiten pasta. Het voelde alsof het zomer was. De buurman is Italiaans, de buurvrouw Spaans. En ze spreken Engels. Ze hebben een dochtertje van 4 en een zoon van 7, zodat Luka nu een speelkameraadje heeft. De eerste dag zaten ze al samen in een olijfboom! Maar wat eigenlijk ongelooflijk is, is dat we hier per toeval (?) vlak naast een soort voedselteam terecht gekomen zijn. De buurman organiseert namelijk de logistiek voor de verdeling van lokale, verantwoord geteelde producten! Betere buren hadden we niet kunnen treffen.

Vorige zondag waren ons moeke en vake hier aangekomen, zij hebben de hele week geholpen om het huis wat georganiseerd te krijgen. Ik was heel blij om mijn eigen rode zetel terug te hebben, maar het meest blij was ik dat ik eindelijk mijn eigen kookspullen terug had!

Dinsdag is ook onze poes gearriveerd (Merci Sofie en Joep om zo goed voor haar gezorgd te hebben!). De eerste dag heeft ze de hele tijd aan alles gesnuffeld. Maar toen ze het tapijt tegen kwam, ging ze er heel op haar gemak op liggen, als om te zeggen: “die ken ik, nu ben ik thuis’’, en liet ze zich de knuffels ook welgevallen. Nu hebben we dus onze spullen en ons Fien en nu zijn we echt verhuisd.

groetjes,

Inge