Stromboli

En dan zondag 29 april. De langverwachte dag. We verhuisden van Lipari, waar we vier nachten logeerden, naar Stromboli. 's Morgens namen we de draagvleugelboot (skiboot zoals de kinderen hem noemen). Alhoewel hij zo'n 50 km per uur vaart, duurde de tocht (met tussenstop aan het eiland Panarea) toch anderhalf uur. 

Het eiland Stromboli is een 2400 m hoge vulkaan, waarvan het topje 924 m boven de zee uit steekt. Het is dus echt een vulkaan en meer niet. Aan de noordkant ligt het dorpje Stromboli, wat nog iet of wat de bewoonde wereld is. Aan de zuidkant ligt het dorpje Ginostra, een geïsoleerd dorp dat enkel over zee bereikbaar is. 

Het was in dit dorpje dat wij een B&B hadden. De uitbaters van de B&B hadden ons het advies gegeven om geen grote valiezen mee te nemen, en zo veel mogelijk alles in rugzakken te stoppen. Geen nodeloos advies! Ginostra bezit namelijk geen straten, enkel verhardde paden. En omdat Ginostra op de helling van de Stromboli ligt, zijn die serieus steil ook.

De huizen op Ginostra waren allemaal op min of meer dezelfde manier gebouwd: allemaal kamers naast elkaar die uitkwamen op een terras. Wij hadden een huisje voor onszelf met drie kamers, een keukentje en een terras met zicht op zee (kan bijna niet anders, op Stromboli heb je overal zicht op zee!)

In de namiddag namen we de boot van Ginostra naar de andere kant van het eiland. Van daar vertrok de tocht naar de top van de Stromboli. De Stromboli mag je enkel beklimmen onder begeleiding van een gids. Wij gingen mee met Magmatrek. Voor we vertrokken kreeg iedereen een helm en werd gecontroleerd of iedereen fatsoenlijke bergschoenen aan had, en een winddichte vest, een zaklamp en minstens één liter water per persoon mee had. Geen tocht voor doetjes. 

Hier zitten we te wachten tot we gaan vertrekken. 

De tocht naar boven duurde ongeveer drie uur. Elk half uur werd er gestopt om wat te drinken, en gaf de gids uitleg. Bij de eerste stop gaf onze gids Lorenzo meer uitleg over de tocht en over de werking van de vulkaan. De Stromboli is, zoals ik in het vijfde middelbaar geleerd had, een vulkaan die heel regelmatig uitbarst. Gemiddeld om de twintig minuten spuwt hij as, sintels en hete gassen uit. Soms gedraagt hij zich abnormaal, en spuwt hij lava. Dat gebeurt om de zoveel jaar en duurt meestal een paar maanden. Geen probleem, dat kunnen de vulkanologen tegenwoordig voorspellen. Oef, dacht ik. 

...En dan is er nog een derde soort uitbarstingen, ging Lorenzo verder. Dat gebeurt een keer of twee per jaar. Dan heeft hij wat last van zijn maag (zo interpreteerde ik het tenminste) en spuwt hij grote blokken uit die verder vliegen. En dat is niet te voorspellen. 

Lap. 

Lorenzo vertelde dat het vorig jaar twee keer gebeurd was toen er geen mensen naar boven aan het gaan waren. Maar in 2010 was hij op weg naar de top toen er opeens blokken lava over hun hoofden vlogen. Die waren iets verderop neergekomen, we moesten seffens maar eens kijken, daar is de vegetatie afgebrand (bemoedigend...). Hij gaf ons nog de raad om als het zou gebeuren, we vooral rustig moesten blijven en naar boven moesten kijken. En dan de blokken ontwijken als ze op ons af zouden vliegen. 

Ok?!? En verder ging de tocht. Luka liep al snel voorop naast de gids om allerlei vragen te stellen. Eigenlijk moest iedereen achter de gids blijven, maar Luka kreeg een uitzondering.  Luka had de gids gewezen op de vele mestkevers die op het pad zaten. Hij kreeg een speciale opdracht: hij mocht voor de gids lopen en alle mestkevers van het pad aan de kant zetten.

Verderop kwamen we op de naakte hellingen, en ging het allemaal achter elkaar.

Onderweg hoorden we al een paar keer lawaai, de vulkaan die uitbarstte. En nog voor we goed en wel boven waren, zagen we de eerste uitbarsting. Ik was zo "waauw" dat ik mijn fototoestel pas afdrukte toen het zo goed als voorbij was. 
Voor we helemaal naar de top gingen, moesten we onze helmen op zetten en iets warmers aan trekken. 

En dan gingen we helemaal naar de top. De Stromboli is in drie verschillende perioden actief geweest. De hoogste top is uitgedoofd en de huidige erupties zijn lager. Je kan ze dus mooi bekijken. Je mag ongeveer drie kwartier op de top blijven. Aangezien hij gemiddeld om de twintig minuten uitbarst, zie je bijna zeker een uitbarsting. Wij hadden geluk. De vorige dag was hij niet zo actief geweest, maar wij zagen vijf erupties. Vanop de eerste rij.

In één put zag je constant vuur. Er waren verschillende actieve kratertjes die bijna constant rookten en soms uitbarstten. 


En hier dan, eindelijk, de Stromboli die uitbarst:

waauw!!!

De tocht naar beneden verliep in het donker (hier was de zaklamp handig). We kregen allemaal een stofmasker omdat we een zandhelling af moesten. Dat was een onwerkelijke ervaring. Het was steil, dus moest je je een bepaalde techniek aanmeten. Zoals een sneeuwhelling aflopen, je hielen in de berg duwen. Het was donker en het stofte enorm.

Na een dik uur kwamen we heel vuil, moe, maar heel tevreden terug beneden aan. Luka kreeg van de gids een T-shirt van Magmatrek cadeau omdat hij zoveel levens gered had. Zijn dag kon al helemaal niet meer stuk.


Na in een bar (véél) gedronken te hebben en nog een stuk pizza gegeten te hebben, gingen we naar het haventje. Daar hadden we afgesproken met een man met een bootje, omdat zo laat de lijnboten niet meer varen. Door het donker zijn we met het bootje door de golven gekliefd en om het eiland gevaren, terug naar Ginostra. Na een douche hebben we heerlijk geslapen!


De volgende dag bleven we nog één dag in Ginostra om uit te rusten. We hebben lekker geluierd en zijn nog naar het lavastrand geweest.

De volgende dag reisden we terug naar Firenze. Het was een reis om nooit te vergeten.


Als uitsmijter een foto van de Eolische Eilanden vanuit Ginostra.

groetjes,
Inge & co