zondag 20 november 2011

gips en uitstapjes

Jutta heeft een gebroken voet en zit in het gips. Twee weken geleden was de juf tijdens de turnles op haar voet gaan staan, en viel Jutta daardoor voorover. Alsof je je voet op een tak zet en hem dan naar je toe trekt... Op school dachten ze dat er niet veel aan de hand was. Jutta heeft er nog de hele dag mee rond gelopen. Maar 's avonds deed het nog steeds veel pijn, ook als ze er niet op stond. Wij dachten gelijk dat hij gebroken was. De volgende dag ben ik met Jutta en de receptioniste van de school (die tweetalig Engels - Italiaans is), naar het ziekenhuis gereden. Het is daar wel iets anders dan hier... Het was bv heel moeilijk om met Jutta het ziekenhuis in te geraken. De parking ligt aan de overkant van een grote weg. Anna Maria was aan de receptie een rolstoel gaan halen, maar rolstoelvriendelijk is het daar alles behalve. We hebben heel wat stoep- en andere randen moeten overwinnen. Ook het ziekenhuis zelf zag er wat aftands uit, en op de spoed moesten we tussen allerlei bedden met gewonde en zieke mensen laveren. Niet echt aanmoedigend, Jutta vond het maar niks. Na een halve dag wisten we het dan zeker: voetbeentje gebroken. Jutta kreeg een gips tot halverwege haar kuit. 
De eerste dagen was het wennen, zo met krukken. Maar nu huppelt ze er vlot mee rond. Hannah, de joggingbroeken die we van jou geërfd hebben, doen nu heel goed dienst!




De kinderen hadden hier geen herfstvakantie zoals in België, alleen een lang weekend tot en met de eerste november. De vrijdag ervoor werd op school Halloween gevierd (Amerikaanse school hè! Volgende week donderdag vieren ze op school Thanksgiving en hebben ze voor lunch speciaal Thanksgiving eten.). Omdat het ook "international week" was, werd aan de kinderen gevraagd om zich te verkleden in iets wat aan je land deed denken. Jutta werd smurfin, en Luka was Godfried van Bouillon.





Die vrijdag zijn ook moemoeke en vavake bij ons aangekomen. 
Het lange weekend hebben we een uitstap gedaan. Zaterdag zijn we naar Ravenna gereden. Die stad was vroeger de hoofdstad van het Westromeinse rijk, en er zijn heel wat oude Byzantijnse mozaïeken bewaard gebleven. Vooral de basiliek van San Vitale was heel indrukwekkend. Wat je op de foto ziet, is allemaal mozaïek:




We logeerden in een hotel met zicht op zee. 




We bezochten ook de grotten van Frasassi. Die zijn pas in de jaren '70 ontdekt, en zijn de 3de grootste ter wereld. In één van de kamers past de hele dom van Milaan! Stalagmieten van 20 meter hoog lijken in het niets te verdwijnen in die grote ruimte. Ze zijn ook heel mooi wit. In de grotten mochten we geen foto's maken. Maar ons vake ontdekte toch een manier, rara. 




We bezochten ook Assisi, de stad van Sint Franciscus. Hij is er nog heel aanwezig. We zagen zijn graf in de crypte onder de basiliek, een klooster waar hij zijn roeping gekregen had. En 's avonds gingen we naar het klooster in de bergen dat door Sint Franciscus en de eerste Franciscaners gebouwd is. Sint Franciscus sliep in een klein kamertje op de rotsen, die plek is er nog steeds.



maandag 24 oktober 2011

Herfst

Hier is het ondertussen ook herfst geworden. Tot een dikke week geleden gingen de kinderen nog in short, T-shirt en sandalen naar school. Vorig weekend hebben we warme kleren gekocht, en maar goed ook. Een dag of tien geleden was het 's morgens al frisjes, maar werd het in de namiddag zo warm dat het echt zomers was. Maar nu hebben we al een week de pelletkachel aan. En maar goed ook, het koelt snel af in huis. Gisteren is boven ook de kachel aan gegaan, het was nog maar 15 graden! Die huizen hier hebben wel heel dikke muren, maar zijn zo lek als een zeef, ongelofelijk. En officieel mag de verwarming hier pas aan vanaf 1 november... Met een huis zoals in Meldert, goed geïsoleerd en met een veranda om de zonnewarmte binnen te trekken, zou dat gaan, maar hier?
Het heeft vorige donderdag ook geregend. Helaas op de dag dat ik op cursus ga doorheen Firenze, maar het was heel hard nodig! Het is hier een heel droog jaar geweest, sinds mei heeft het maar een keer of vier, vijf geregend. Als Belg ben ik met verstomming geslagen hoe weinig het hier kan regenen. Gras hebben wij hier al heel wat maanden niet meer, alles is stro. Maar toch kwamen sinds eind september weer overal bloemen boven. Waar die hun water halen, is mij een raadsel (of eigenlijk toch niet, want het zijn vooral bolplantjes: een soort gele herfsttijloos en clematis). En als er hier bloemen komen, komen ze meteen ook overal. Ze duiken echt overal op.




Ook de olijven zijn rijp. Ik heb er gisteren geplukt. Rondom ons huis staan verschillende rassen. Er zijn bomen met zwarte, ronde olijven en andere met eerder langwerpige, berijpte olijven die er een beetje uitzien als druiven.




Omdat het vroeger donker is, zien we ook terug meer dieren. Bijna elke keer zien we 's morgens een hert op onze onverharde weg. In september, toen de vijgen van de bomen vielen, hebben we een paar keer everzwijnen vlakbij gehad. 
We zaten op een avond op het terras te eten, toen we onder aan de muur (vlak achter ons terras is een muur, waarachter het een meter of drie naar beneden gaat) heel wat gesnuif en geknor hoorden. En effectief, toen we gingen kijken, zagen we op nog geen vijf meter afstand een everzwijn weg lopen. Een paar dagen later waren er zelfs een achttal jonkskes bij.


Een ander dier dat we (samen met Piet) van heel dicht bij gezien hebben, is een stekelvarken. Toen we eind augustus in het donker op het terras zaten, kwam dat beest op zijn duizenden gemakken tot heel dicht bij ons gewandeld. Maar toen ik een foto wilde nemen, was hij direct ribbedebie.


In het bos heeft deze zomer een boomvalk gebroedt. Ik ben er pas heel op het laatste achter gekomen dat het een boomvalknest was, toen ik ging joggen, heb ik de uitgevlogen jongen per toeval eens van heel dichtbij gezien, indrukwekkend!


En dan hadden we ook nog Freddy en Freddy in onze tuin. Op een dag zag ik een jong egeltje rondstruinen, die de naam Freddy kreeg. Hij was vaak op stap. Maar op een keer vond ik het toch verdacht dat hij zo snel van één plek naar een andere plek geraakt was. Bij nader inzien liep er nog een Freddy rond. De kinderen hebben er zelfs een huisje voor gebouwd. Het jongetje links op de foto is onze buurjongen.




Nu ga ik wafels bakken. Het is International Week op de Junior School en morgen is het internationaal banket. Woensdag ga ik in de klas chocolade truffels maken.


vele groetjes,
Inge

zondag 23 oktober 2011

Heksje Lilly

Luka moet elke maand een "book project" doen. Hiervoor moet hij een boek lezen, en iets maken om dat boek voor te stellen in de klas. Vandaag hebben Luka, Jutta en ik met de plasticine gespeeld. Op de foto zie je van links naar rechts Leon (gemaakt door Jutta), de doodskist van de vader van Viktor (Luka), heksje Lilly (Luka) en vampier Viktor (Inge).


Jutta, Luka en ik hebben vandaag ook olijven geplukt en in water en pekel gezet (terwijl Emma voor Art Class een zelfportret van Picasso aan het natekenen was). Het gaat een paar maand en heel wat spoelbeurten duren voor ze klaar zouden zijn. Ik ben benieuwd...


Binnenkort een update over het leven hier.


groetjes,
Inge

woensdag 5 oktober 2011

primitive man

Luka is in de klas aan het leren over de primitieve mens. Bij "unit of inquiry" (vergelijkbaar met wereldoriëntatie) werken ze zes weken aan één thema. Als huiswerk moest Luka er een opstel over schrijven. Hieronder het opstel (waar ik de spellingsfouten uit haalde):


A man came and visited us. He showed how to make fire with a stone, and with a stick. Everyone had a try.
He showed how to make clothes and bags.
And he made a cave painting. He used water and a kind of stone. The first thing he did was coloring a picture. The second thing was mixing it with water. Then he had a tube. He used the tube to dip it in the paint, then somebody needs to put his hand on the paper. Then he blows in the tube. The person takes his hand of the paper, then you have a picture of your hand. So everyone had a picture.
I learned a lot and I like to be an adventurer. So I learned new things to play with. The thing I liked the most was the fire.


Luka


groetjes,
Inge

donderdag 22 september 2011

Frescobaldi

geschreven door Emma


Eén van mijn klasgenootjes heet Carlo Frescobaldi. Hij is van adel, een markies, en zijn ouders zijn de eigenaars van de Frescobaldi wijn. Vandaag bezochten ik en mijn klasgenootjes de wijngarden. eerst plukte we druiven. Met heel de klas plukte we ongeveer 800 kilo (we zijn met ongeveer 33 kinderen) druiven geplukt in een uur tijd. Dat was ongeveer een kwart van een kleine wijngaard. Ik en mijn partner plukten ongeveer 130 kilo. 


Nadat we klaar waren met plukken, zagen we hoe onze druiven verplettert werden tot sap. We zagen ook hoe de vaten aan het rusten waren in de kelders van het kasteel. Daarna aten we lunch in het kasteel dat prive eigendom is van Carlo's familie.


We kregen ook meer uitleg over de geschiedenis van de familie. De Frescobaldies maken al wijn sinds de 14de eeuw. Al heeeel lang dus. En in de 16de eeuw dronk de koning van Engeland Frescobaldi wijn. Aan een wijngaard hangt natuurlijk ook een kasteel vast. De Frescobaldies hebben meerdere kastelen. Het kasteel waar wij waren, is al van de Frescobaldies sinds de 19de eeuw. Dat betekend dus dat de Frescobaldies het kasteel niet zelf gebouwd hebben. 


Er hangt natuurlijk ook een traditie vast aan deze eeuwenoude familie. En deze traditie is als volgt. Als er een nieuwe Frescobaldi geboren wordt, worden er aan het kind de beste wijn van het jaar geschonken. Als het een jongen is krijgt het kind 100 flessen en als het een meisje is krijgt het kind ietsje minder. Ook Carlo heeft 100 flessen liggen. Deze flessen worden alleen leeg gedronken op speciale gelegenheden. In de kelder waar de flessen liggen, liggen er ook flessen van 1800 nog wat. Hele oude flessen dus. Op de flessen van de kinderen Frescobaldi hangen geen etiketten. Deze etiketten worden met de hand geschreven en erop geplakt vlak voor ze de wijn drinken. De flessen mogen niet op tafel gezet worden voor ze een etiket hebben. 


In totaal hebben de Frescobaldies 4000 ha wijngaarden, verspreid over Toscane. De tonnen die we zagen in de kelder, kosten wel 500 euro per ton. In één ton zit 225 liter wijn, dat zijn ongeveer 300 flessen wijn per ton. In een fles wijn zit 1 tot 1,5 kg druiven. De website: www.frescobaldi.it 




Dit is het kasteel van het gezin van Carlo, waar wij waren.


groetjes,
Emma
   

donderdag 15 september 2011

BHV

Jippieie! BHV gesplitst!! Eindelijk gaat het ergens naartoe.


Gisteren zei een Francaise tegen mij: "we beginnen ons zorgen te maken dat we er binnenkort een stuk van België bij moeten nemen". Duhuh! Eerst komt Napoleon met man en macht omdat ze persé België willen hebben, en nu zouden ze het "niet willen". Nogal arrogant om te denken dat we hun liefdadigheid nodig hebben. 

woensdag 14 september 2011

Back to life

Na een heel drukke (de kinderen en ik zijn maar 5 dagen alleen hier geweest, voor de rest waren we naar België of op vakantie, of hadden we logés) en heel fijne vakantie is het hier ook back to life. De Italiaanse kinderen beginnen vandaag aan hun nieuwe schooljaar, onze kinderen zijn gestart op 5 september. Emma zit ondertussen in 7th grade, Jutta in 5th grade bij Miss Scopelliti en Luka in 3th grade bij Miss Leatherman. Luka had erop gehoopt om bij Mister Male te mogen zitten (de enige mannelijke leerkracht, die er behoorlijk mannelijk uitziet en dan ook nog Mister Male heet...), maar het valt heel erg mee bij Miss Leatherman. Het enige waar hij maar niet aan kan wennen, is zijn huiswerk! Veel schrijven: korte boekbesprekinkjes, bespreken van een krantenartikel, je mening (reflections) geven over dingen... Op zich vind ik dat heel goed dat ze hier zoveel aandacht besteden aan jezelf uitdrukken, maar het kost toch elke avond heel wat tijd.

Gisterenavond was het "back to school night" een klassikale kennismaking met de leerkrachten. Naast hun klasleraar krijgen de kinderen in de Junior School ook nog les van "specials", voor dingen zoals muziek, kunst, ICT, bibliotheek, sport en Italiaans. Ik heb me samen met een andere moeder aangemeld om "room parent" (een soort klasmoeder) te worden.
Er zijn heel wat nieuwe kinderen in de school. Om ook de ouders met elkaar kennis te laten maken, was er een aperitivo vorige vrijdag avond. 


De kinderen gaan nu ook met de bus naar school. Er zijn een aantal kleine busjes (type luchthavenvervoer). Marco pikt de kinderen 's morgens op aan de verkeerslichten (een vijf minuutjes rijden) en zet hen 's avonds af aan de brievenbussen, zodat de kinderen te voet naar huis kunnen. Dat scheelt me drie uur en een boel verkeersstress per dag!

Het weer is hier nog steeds prachtig. Gelukkig niet meer zo heet als een paar weken geleden. Toen was het op het heetst zo'n 39 graden in de schaduw met een luchtvochtigheid van 5%. Het was buiten doodstil (geen beest was zo zot om rond te vliegen of om een liedje te zingen) en als ik de was ophing, kon ik hem na een uur al afhalen en knisperde hij van de droogte. Om middernacht was het nog 30°C.  We hebben het huis lang relatief koel kunnen houden, maar op een gegeven moment was het 's nachts op onze slaapkamer 30°C. Toen heb ik toch met een nat klein handdoekje op mijn lijf geslapen om koel te blijven.
Twee weekends geleden hebben we op zondag een goede bui gehad, en toen ging het heel wat beter. Nu is het elke dag rond de 30 graden of iets daarboven. Binnen is het zo'n 25 graden, boven 26.

groetjes,
Inge

maandag 25 juli 2011

Lummen meets Firenze

Gisteren trad Harmonie Demer en Laak (uit Lummen !!!!) op in Firenze. En niet zomaar ergens in Firenze, maar midden in het historisch centrum, voor het stadhuis en vlak bij het Uffizi. Het was een prachtig optreden, met een groot en enthousiast publiek.
Voor ons was het alsof twee parallelle werelden elkaar raakten, Lummen meets Firenze! 


zaterdag 16 juli 2011

België

Ondertussen is het alweer een week geleden dat we vertrokken uit België. 
Het was fijn om weer op alle vertrouwde plaatsen te komen, we hebben genoten van de Belgische frietjes (behalve Jan ocharme, hij was zo kort in België dat het er niet van gekomen is om naar de frietuur te gaan), het was fijn om een hele voorraad Belgische spulletjes in te slagen (zoveel dat we niet alles in de koffer van de auto kregen!) maar boven alles was het fijn om iedereen weer terug te zien. Ik voelde me weer helemaal Inge.


We zijn in de drie weken België zo bezig geweest dat ik helemaal vergeten ben foto's te nemen. Hier is er eentje van mij en de kinderen boven op de Gotthard pas (ligt niet in België natuurlijk, maar daar hebben we overnacht op weg naar België), in de sneeuw.


En eentje van een Russisch gedenkteken, voor nonkel Hans. Emma vraagt zich nog altijd af wat het betekent.


Hier in Italië is het de afgelopen week heel warm geweest, van een lange broek en trui in België naar de luchtigste kleren die we hebben. In het midden van de week werd het overdag 36 - 37 graden in de schaduw. Om negen uur 's avonds was het nog steeds 30 °. Gelukkig heeft ons huis dikke muren en blijft het binnen een graad of 26.


Buiten sjierpen overdag de cicaden als zot en 's nachts de krekels. Vooral de cicaden overschrijden volgens mij af en toe de geluidsnormen, lawaai dat die beesten kunnen maken!


Gisteren zagen we op een heuvel in de buurt een bosbrand. Gelukkig waren ze er snel bij. De kinderen zaten op de eerste rij om de bluswerkzaamheden met de helicopter te volgen.


vele groetjes,
Inge 

zondag 12 juni 2011

Examens

Emma heeft voor de eerste keer in haar leven examens. En direkt menens: morgen heeft ze science en history. Twee vakken met veel tekst om te studeren. Het is ook leerstof van een lange periode: van januari tot nu. Ze is het hele weekeinde bezig geweest met samenvattingen maken en leren. Ik had post gevat achter de strijkplank in de buurt, zodat ik kon helpen met moeilijke passages tekst. Omdat ik onder het schooljaar vaak geholpen heb met het vertalen van de geschiedenisteksten, wist ik nog wel waarover het allemaal ging. En ik ben ook bioloog natuurlijk, dat is handig bij science! Emma heeft goed haar best gedaan met het maken van schema's en samenvattingen, dat komt wel goed morgen. Duimen maar!


De examenperiode duurt gelukkig niet zo lang, op drie dagen zijn ze klaar. Maar goed, want het zal heel wat heen en weer gerij worden. Emma moet 's middags al opgehaald worden, terwijl de andere twee nog hun gewone uren hebben. Gelukkig kan ik carpoolen met nog een paar mama's.


Als uitsmijtertje nog een paar hele mooie foto's die schoonzus Griet van ons gemaakt heeft.


vele groetjes,
Inge







In april woonden we een paar dagen met z'n 14-en in ons huis: alle kleinkinderen genaamd Windey met hun ouders.

woensdag 25 mei 2011

school

Een tijdje geleden mocht ik bij Jutta en Luka op bezoek in de school. De kinderen organiseerden een "portfolio day". Die portfolio is een soort "best off" van wat ze op school allemaal gedaan en geleerd hebben.  Ze mochten hun portfolio zelf samenstellen.

Op de dag zelf hadden de kinderen geen school, maar kreeg elke ouder een "afspraak" met zijn kind. Op die 45 minuten mochten de kinderen de leiding nemen en aan de hand van hun portfolio aan de ouders laten zien wat ze allemaal al kunnen, de leerkrachten zijn op de achtergrond aanwezig.

Ik moet zeggen dat ik heel erg onder de indruk was. De kinderen hadden in de klas alles goed voorbereid. Ze moesten bv een werkje, een toets, een boekbespreking enz. kiezen en hierover vertellen. Niet alleen over de inhoud van het werkje, maar bv ook waarom ze net over dat werkje wilden vertellen, en wat ze daaruit geleerd hebben.

In hun portfolio zat ook een "zelfreflectie" waarin ze mochten uitleggen waar ze heel goed in zijn, waar ze dit semester al vorderingen in gemaakt hadden, wat ze nog niet zo goed kunnen en hoe ze het kunnen aanpakken om dit te leren. Ik wist op voorhand al min of meer hoe de portfolio day in elkaar zat, en had eigenlijk tamelijk standaard vragen en antwoorden verwacht. Maar dat was toch niet zo, het zat allemaal heel goed in elkaar! Deze portfolio day was heel leerrijk voor mij maar ook voor hen zelf.

Hieronder foto's van Jutta en Luka met hun portfolio.



De leerstof en manier van leren is toch anders dan in België. Heel positief vind ik dat de kinderen projecten doen waarin ze veel interessante dingen leren, creatief kunnen zijn en zelfstandig leren werken. Luka heeft bv al een project over "homes" gedaan, nu is hij over planten aan het leren. In de klas van "extra Engels"heeft Luka laatst zelf een boekje geschreven en geïllustreerd.

Jutta heeft al "ondernemen" als thema gehad, waarin ze over economie geleerd heeft. In die    week werd er in de school geld ingezameld voor een waterproject in Africa. Ze organiseerden een "bake sale" (de mama's bakken dan koekjes of cake, na school kunnen de kinderen dan een snack komen kopen). De kinderen hadden in de week ervoor opdrachten zoals reclame maken voor de bake sale en een marktonderzoek doen naar wat de andere kinderen het liefste zouden kopen. 

Nu is Jutta bezig met "forces", zelfs de wetten van Newton kwamen aan bod. Om te laten zien wat ze geleerd hebben, moest elk kind iets (een powerpoint, toneeltje, "machine",...) maken en presenteren in de klas. Jutta kwam daarstraks thuis met haar "complimentjesblad", waar de andere kinderen iets op mochten schrijven over Jutta's werk. 

Waar ik voorlopig niet goed hoogte van krijg is de manier waarop wiskunde onderwezen wordt. Luka leert al een heleboel dingen die in België leerstof van hogere jaren zijn, zoals getallen tot 100.000, kloklezen tot op 5 minuten, grafieken lezen met mediaan incluis, cijferen (optellen en aftrekken onder mekaar geschreven), rekenen met kommagetallen (euro's), breuken... Hij komt vaak met een rekenblad als huiswerk naar huis, waar vanalles door elkaar opstaat, bv één oefening over kubussen, één over cijferen en één over kloklezen.  Dat is niet altijd simpel,  soms moeten ze bv vraagstukken maken waarbij ze de tafels nodig hebben, maar de tafels hebben ze nog niet geleerd...

Met Emma gaat ook alles goed op school. Heel goed zelfs. Met Pasen heeft ze zelfs de "academic grade of excellence" behaald, en op het oudercontact waren alle leerkrachten heel positief. 

Grappig is dat de kinderen hier in Firenze op uitstap gaan. Dingen die wij op Romereis deden in het zesde middelbaar, doen de kinderen hier in een dagje. Emma gaat zelfs te voet op excursie de stad in. Luka ging al naar het Palazzo Vecchio en Emma leerde over Dante. Jutta vertrekt morgen op uitstap naar Turijn voor twee dagen. 

Nu moet ik dringend gaan koken, 't is al half zeven.

vele groetjes,
Inge

P.S. De temperaturen zijn hier ondertussen gestegen naar 31-32 graden, 't wordt warm!



maandag 23 mei 2011

Zomers

Nog eens wat nieuws uit Italië. Hoe langer ik wacht met een bericht te posten, hoe meer ik denk "er is ondertussen zo veel gebeurd, dat kan ik allemaal niet verteld krijgen" en hoe meer ik denk "morgen dan". Omdat ik mezelf en sommige mensen al lang heb beloofd om nog eens eindelijk iets te schrijven, hak ik het dan maar in stukjes. 
Op mijn eerste-communiezieltje (Vincent en Bram, ik hoop dat jullie gisteren een fijne eerste communie hadden!): om de paar dagen een stukje.


Gisteren zijn we een dagje naar het strand geweest. Hier in Toscane zijn er heel wat rotskusten, maar ook zandstranden. Op Google Maps had ik een paar mogelijke plaatsjes gezocht en gisteren zijn we op verkenningstocht geweest. De eerste twee plaatsen hadden de naam van een landinwaarts gelegen dorp, met de uitgang "Marina" er achter. Dat waren uit de grond gestampte toeristendorpen met huur-strandstoelen netjes in het gelid en dichte drommen zonnebaders zo ver je kon kijken. Onder protest van de kinderen, die natuurlijk gelijk de zee in wilden duiken, zijn we daar verder gereden. En gelukkig maar. Want verder vonden we een een kleine parking en een pad dat doorheen een dennenbos ging. Na tien minuutjes wandelen kwamen we bij een mooi strand waar het niet te druk was. 
Wel een gek gevoel, om in de Middellandse Zee te zwemmen met de wetenschap dat het maar twee uur rijden is naar huis en de kinderen morgen gewoon weer naar school moeten!


Het weer is hier al een paar weken stabiel goed met af en toe een onweersbuitje. Het is hier lang een graad of 22-25 gebleven, terwijl jullie in België bijna tropische temperaturen hadden. Maar nu is het hier al een weekje lekker warm, tot een graad of 28. Vanmorgen om 10 uur was het hier al 24 graden. Het begint nu in huis ook eindelijk op te warmen. Lange tijd was het buiten al zomerkledingweer, maar moest ik binnen lange broek en trui aantrekken. Nu is het bijna 22 graden. Nog niet zo warm en misschien maar goed, dan blijft het van de zomer misschien ook lekker koel binnen.


Zo, de kop is eraf, morgen meer!
Inge

maandag 4 april 2011

Lente!

Een tijdje niet meer geblogd. Er is in tussentijd heel wat gebeurd, maar het grootste verschil is dat het nu LENTE is! Ik hoorde van Frank Deboosere dat het in Belgie een heel zonnige maand maart geweest is. Bij ons heeft het wat gekwakkeld tot halverwege. Ons moeke en vake waren hier half maart, het was al de derde keer dat ze hier waren en ze hebben nog geen een keer mooi weer gehad! Daarna kwam mijn zusje met Jannes, en zij hadden wel geluk. Nu is de lente echt losgebarsten, en hoe. Er bloeien hier heel wat planten waarvan ik altijd gedacht had dat het cultivars waren, en hier bloeien ze allemaal in het wild. Ik heb heel wat foto's gemaakt, maar voorlopig krijg ik ze niet van het fototoestel :-( Het opvallendst waren de olijfboomgaarden die vol narcissen stonden. Maar ook krokussen, anemonen, blauwe druifjes, helleborus en sleutelbloemen bloeiden hier volop in het wild. De meeste bomen staan in blad en het is elke dag tussen de 18 en 25 graden.

Op school leren de kinderen steeds beter Engels. Vooral Luka heeft een sprong gemaakt. Opvallend is dat hij Engels leert op een andere manier dan Jutta en Emma. Vooral Emma leert Engels vanuit het Nederlands, als ze bv. een werkje voor geschiedenis moet maken, vertaalt ze eerst naar het Nederlands, schrijft de tekst eerst in het Nederlands en vertaalt dan naar het Engels. Luka leert gewoon Engels en dat lijkt voor een stuk los te staan van het Nederlands. Als ik met hem een boekje lees, vindt hij het moeilijk om het zin per zin naar het Nederlands te vertalen, maar begrijpt hij het wel helemaal.

Jan en ik zijn ondertussen begonnen met Italiaanse les. Elke vrijdag hebben we les van 9 tot 14.30 uur, wij met z'n tweetjes bij een juf. Zeer intensief dus! Na zo'n dagje heel geconcentreerd bezig zijn is het altijd tijd dat het weekend wordt! Maar het brengt wel op. In het Italiaans kunnen we heel wat woorden herkennen die verwant zijn aan het Frans. En een heleboel andere woorden lijken logisch. Eenvoudige teksten (bv op verpakkingen van voedingsmiddelen) kan ik grotendeels lezen en ook in de gesproken taal begin ik dingen te herkennen.

We hebben ook nog een paar uitstapjes gedaan.
Met ons Elke en Jannes ging ik per bus naar Firenze. De belangrijkste monumenten hebben we aan de buitenkant bekeken, maar de echte interesse van een bioloog en bioingenieur (vooral van ons Elke dan!) kon gewekt worden op de overdekte markt. Op de slagersafdeling verkochten ze alles. Maar dan ook alles. Poten en oren, harten, longen en nieren waren nog behoorlijk herkenbaar. Maar eer we alles konden thuis brengen, waren we toch een uurtje verder!


Deze foto is gemaakt in Lucca. Wel een beetje gek, om met een kind dat Luka heet op bezoek te gaan in Lucca. Het pleintje waar we gegeten hebben, is ovaal van vorm, allemaal aaneengesloten, rond gebouwde huizen met een paar toegangspoorten er onder. Je krijgt het gevoel dat je door een visooglens naar de huizen kijkt. Hier was vroeger een Romeins amfitheater. 

Gisteren zijn we naar Cinque Terre geweest. Daar kom je terecht in een heel andere wereld. Deze vijf dorpjes liggen aan zee, op heel steile heuvels. Ze zijn tot recent heel slecht toegankelijk gebleven en daardoor nog heel authentiek gebleven. Heel het gebied is door de Unesco erkend als werelderfgoed.
Omdat de heuvels zo steil zijn, hebben de mensen doorheen de eeuwen het hele gebied herschapen in een terassenlandschap. Ik waande me bijna in China!


De lijn die je rechts op de foto de heuvel op kan zien gaan, is een monorail. Hierop kunnen wagentjes rijden om landbouwgewassen te vervoeren.


Hier zo'n wagentje: gewoon een oude plastiken stoel (zonder gordel!!!) voor de chauffeur. Hoogtevrees moet je dan niet hebben.

Er is niets vlak in Cinque Terre, in het begin dat we er rond liepen, waren we allemaal een beetje duizelig. Ook de dorpjes plakken letterlijk tegen de rotsen en zijn heel pitoresk.
De wandelpaden tussen de dorpjes waren jammer genoeg afgesloten, maar we hebben wel voor de eerste keer dit jaar met onze voeten in de zee gestaan!

Het contrast tussen de toeristen (waar er heel veel van waren!) en de locale mensen was groot. De toeristen liepen in T-shirt en sommigen zaten al in zwembroek op het strandje terwijl de locale mensen nog dik ingeduffeld rond liepen: dikke trui, jas en sjaal!



groetjes,
Inge

zondag 13 maart 2011

Venezia

Op 25 februari gingen we een dagje naar Venetie. Dat is een kleine drie uur rijden, dus net te doen voor een dag. Het is heel erg meegevallen. Ik herinner me Venetie nog van mijn Romereis, toen hebben we Venetie te voet doorkruist en had ik de indruk dat er bijna alleen 'gewone' straten waren. Nu hadden we voor iedereen een 'busticketje' voor de dag genomen:



De 'bushokjes' waren geel:



Op ons eerste tochtje maakten we al direct een aanvaring mee. De brouwer vaarde met zijn boot tegen de waterbus.
Echt alles gebeurt daar op het water. Buiten de waterbus en de waterbrouwer zagen we ook nog transport van beton over water:


En kwamen we deze schuit tegen:


Het gekste vond ik de waterambulance. Maar die vaarde zo snel dat we geen foto konden maken. Recht tegenover het ziekenhuis lag het kerkhofeiland. Hierop was echt alleen kerkhof met een lange muur eromheen, en een kerk.



Maar ook op het land waren er aangepaste voertuigen te zien. Om de vele trapjes op de brugjes over te geraken, hebben ze daar speciale 'trapkarren':



Omdat het bijna carnaval was, wilden de kinderen graag een typisch Venetiaans masker:


We bezochten de Basilica di San Marco, indrukwekkend. Zowel de buitenkant als de binnenkant zijn prachtig. Binnenin is er heel veel goudmozaiek, en ook het gouden altaarstuk is heel mooi.



We zijn ook naar het naburige eiland Murano gevaren, dat bekend is om zijn typische glas. Hele mooie dingetjes hadden ze daar. Murano is wat minder groots dan het hoofdeiland, maar heeft een heel relaxte sfeer.


Nog een paar sfeerbeelden:


En zo eindigde deze mooie dag:

vrijdag 4 maart 2011

woensdag 2 maart 2011

Belgisch?

Terwijl jullie kunnen genieten van de eerste zonnestralen, zitten wij hier in Belgisch weer: hard waaien en al drie dagen bewolkt. Zelfs Frank Deboosere had het in zijn weerbericht over de Italiaanse wolken! (ja, wij kijken hier Belgische TV, we hebben een TV Vlaanderen schotelantenne meegenomen). Vanmorgen lag er zelfs sneeuw. We zaten net op de sneeuwgrens. Aan ons huis lag er wat gesmolten sneeuw op de auto. Maar om de berg af te rijden naar Firenze moeten we eerst een paar meters naar omhoog. En aan het kapelletje (diegenen onder jullie die op bezoek komen, zullen 'het kapelleke' nog leren kennen als een van de crusiale punten om de weg naar ons huis te vinden!) lag er echte sneeuw.
Het lijkt erop alsof het weer tussen Belgie en Italie communicerende vaten zijn. Als het bij jullie goed is, is het hier slecht en omgekeerd. Ik herinner me nog die memorabele keer dat wij in april met Club Med naar Sicilie geweest zijn om een beetje zon te kunnen krijgen na een lange sombere winter. Dat jaar had het in Belgie in april geen drup geregend en was het tegen de 30 graden, terwijl het op Sicilie regende!

We hebben gisteren de eerste auto met Belgische nummerplaat zien rijden (in de zomer zal dat waarschijnlijk heel wat meer worden!) en in de winkel hoorde ik voor de eerste keer Belgische muziek: Milow met "you don't know". Dat was wel fijn. Ik had de neiging om tegen iedereen te zeggen: "hey, dat is een Belg op de radio!"

Maar daarna op de weg zat ik weer helemaal in Italie. Een verkeerssituatie die ik helemaal het toppunt vond:
Aan een zebrapad stond een man te wachten om de straat over te steken. Als goed opgevoede Belg (volgens mij krijgen de Italiaanse kinderen hier geen verkeersopvoeding, dat kan bijna niet...) stop ik. Uit de andere richting komen twee auto's. De eerste is een ambulance en stopt niet. Die zal haast gehad hebben, dat kan. Maar de tweede stopt ook niet. Ik sta nog altijd te wachten. Als die twee auto's gepasseerd zijn, maakt de man aanstalten om over te steken. In plaats van eens vriendelijk naar mij te knikken, kijkt hij raar naar mij als om te zeggen "wat sta jij daar nu in de weg te staan" en hij steekt achter mijn auto schuin de straat over. Terwijl er voor mijn auto een zebrapad ligt en ik stil sta! Rare jongens, die Romeinen. (Al wenst een Florentijn geen Romein genoemd te worden).

Ik ga eens in actie schieten, morgen is Jutta jarig. 'k Moet nog gaan winkelen voor een cadeautje en cake maken om in de klas te tracteren. Daarna de vlagjes zoeken om te versieren. Die zitten nog in een of andere verhuisdoos.

vele groetjes,
Inge

donderdag 24 februari 2011

Uitstapjes in de omgeving

Eindelijk is het weer hier beter aan het worden. Toen jullie in Belgie vorige week prachtig weer hadden, hadden wij hier regen. Maar nu schijnt hier al een paar dagen de zon. 't Is nog wel frisjes. Maar ik vermoed dat de lente niet lang meer op zich zal laten wachten, er bloeien hier en daar al narcissen en hyacinten en de eik staat al dik in zijn botten. Zelfs de eerste bloesems zijn hier al, ik vermoed dat het perziken zijn die bloeien.


De kinderen hebben hun eerste vakantie hier: winterbreak. Dat is in plaats van de krokusvakantie. We grijpen de gelegenheid aan om de omgeving te verkennen.


Vorige zondag gingen we naar San Gimignano, een uurtje rijden van hier. Het is een oud stadje waar de rijken in de middeleeuwen "stoeftorens" bouwden. Een beetje zoals nu met een dikke Mercedes of BMW rondrijden. Hoe rijker je was, hoe hoger je je toren bouwde. En als de ene familie door de andere overwonnen werd, werd er een stukje van je toren gehakt... In de middeleeuwen waren er 72 torens, nu zijn er nog 15. Wat heel indrukwekkend is voor zo'n klein stadje. En zeker voor ons die uit het torenloze Meldert komen.
Toevallig vierden ze de dag dat wij er waren carnaval. Een stoet met drie wagens. Volgens mij puur alleen door het feit dat ze niet meer bekwame chauffeurs in de buurt hebben. Want aangezien het een middeleeuws stadje is, zijn de straatjes smal. En de poort die leidt naar het plein nog veel smaller. Toen we de wagen zagen, geloofden we nooit dat die door de poort zou geraken. Het heeft vijf minuten manoeuvreren gekost en bovendien hadden ze wat trukken in hun mouw. De zijstukken van de wagen konden ingeklapt worden en zelfs het verkeersbord aan de poort kon ingeklapt worden! (Zie middelste foto: de wagen kwam door de poort in de hoek) Ondanks het feit dat er maar drie wagens waren, was er wel veel sfeer. Die Italianen kunnen er wat van.


Dinsdag ben ik met de kinderen op verkenningstocht naar Firenze geweest. Daar waren we natuurlijk al geweest, maar nu zijn we met de bus gegaan. Een klasgenootje van Emma komt namelijk met de bus van school naar huis en dat gingen we ook eens uittesten. En eigenlijk viel dat best mee. De bus reed op tijd, en ze deed er zelfs niet langer dan ons over om naar Firenze te rijden. Op een half uur waren we midden in het centrum! 't Is natuurlijk wel een beetje valse concurrentie. Die bus stopt namelijk niet voor de smalle bochten waar ik op de rem ga om niet op een tegenligger te rijden. De buschauffeur toetert een paar keer voor de bocht en neemt hem dan in volle snelheid. De wet van de sterkste zeker.


vele groetjes,
Inge





woensdag 16 februari 2011

Verhuisd

We zijn niet van de aardbodem verdwenen, we hadden alleen nog geen internetverbinding. Meer dan een week nodig gehad om er achter te komen dat de vorige huurder een kapotte modem had achter gelaten...
Maar we wonen wel in ons nieuwe huis! ’t Is hier ruim (zeer ruim zelfs), licht, en vooral: behaaglijk warm! De twee pelletkachels doen hun werk. Op vrijdag hebben we de sleutels gekregen, zaterdag hebben de verhuizers alles gebracht. Dat was een hele onderneming, omdat een grote vrachtwagen niet over het weggetje naar ons huis kan rijden. Ze hebben dus alles moeten overladen in een bestelbusje vanuit de vrachtwagen die een paar kilometer verderop geparkeerd stond.

Van en naar de scholen rijden duurt nu ietsje langer, maar het is vooral de setting die veranderd is. Nu moet ik niet meer door de stad, waar iedereen links en rechts voorbij schiet, maar nu rijden we over bochtige bergwegen.  En dat is weer een metier op zich. De wegen zijn eigenlijk net te smal om met twee auto’s naast elkaar te passeren. Daarbij komt nog dat er meestal langs de twee kanten van de weg een muur staat zodat je niet om de bocht kan kijken. En de Italianen zijn niet echt geneigd om langs hun kant te blijven als ze de bocht om gescheurd komen. Nerve wrecking dus, zoals de Amerikanen zeggen. En dit keer kan ik ze geen ongelijk geven.
Soms vraag ik me af hoe de Amerikanen hier hun draai kunnen vinden. Want Amerikanen en Italianen lijken compleet tegenovergestelde karakters en gewoontes te hebben. Amerikanen zijn zeer rustig en beleefd in het verkeer, Italianen duidelijk niet. Amerikanen eten ’s avonds vroeg, Italiaanse restaurants gaan pas om half acht ’s avonds open en dan ben je nog eerst…
Een tijdje geleden was ik op een lunch voor de ouders van de International School. Daar voelde ik me als Pipi Langkous in a Barbie World. Ella, ik begrijp weer hoe jij je voelde! Ik begon me al af te vragen waar ik in hemelsnaam fijne mensen kon vinden om mee om te gaan. Gelukkig zijn er onder de ISF-ouders ook een paar leuke, minder Barbie- achtige vrouwen bij. Maar helemaal getroffen hebben we het vlak bij huis!

Onze nieuwe buren zijn namelijk geweldig. De eerste zaterdag al mochten we gaan lunchen. Die dag was het prachtig weer en aten we buiten pasta. Het voelde alsof het zomer was. De buurman is Italiaans, de buurvrouw Spaans. En ze spreken Engels. Ze hebben een dochtertje van 4 en een zoon van 7, zodat Luka nu een speelkameraadje heeft. De eerste dag zaten ze al samen in een olijfboom! Maar wat eigenlijk ongelooflijk is, is dat we hier per toeval (?) vlak naast een soort voedselteam terecht gekomen zijn. De buurman organiseert namelijk de logistiek voor de verdeling van lokale, verantwoord geteelde producten! Betere buren hadden we niet kunnen treffen.

Vorige zondag waren ons moeke en vake hier aangekomen, zij hebben de hele week geholpen om het huis wat georganiseerd te krijgen. Ik was heel blij om mijn eigen rode zetel terug te hebben, maar het meest blij was ik dat ik eindelijk mijn eigen kookspullen terug had!
Dinsdag is ook onze poes gearriveerd (Merci Sofie en Joep om zo goed voor haar gezorgd te hebben!). De eerste dag heeft ze de hele tijd aan alles gesnuffeld. Maar toen ze het tapijt tegen kwam, ging ze er heel op haar gemak op liggen, als om te zeggen: “die ken ik, nu ben ik thuis’’, en liet ze zich de knuffels ook welgevallen. Nu hebben we dus onze spullen en ons Fien en nu zijn we echt verhuisd.

groetjes,
Inge

donderdag 3 februari 2011

Het leven zoals het is: Italie

We wonen nu bijna vier weken in Italie, en beginnen onze draai wat te vinden, zelfs in het verkeer! Mijn vaardigheden als rallypiloot stijgen gestaag. Als we vanuit Amerika terug in Belgie kwamen, vonden we het verkeer altijd hectisch (de Amerikanen zijn namelijk zeer rustig in het verkeer), ik denk dat ik het nu een verademing ga vinden dat ik een rijvak helemaal voor mezelf alleen heb en waar er alleen maar auto's voor of achter mij rijden.

Het blijft wel een handicap om nog zo goed als geen Italiaans te kunnen. Van gemakkelijke tekstjes, zoals op verpakkingen in de winkel, begrijp ik wel het merendeel. Maar verder dan dat geraak ik nog niet. En veel Engels kennen de Italianen niet. Ik heb een woordenboek gekocht en leer elke dag 10 woordjes. Het grappigste wat ik al tegenkwam was "truccare". Ik dacht dat dat een nonsensewoord was uitgevonden door tweederangs goochelaars, maar blijkbaar betekent dat echt "vervalsen, knoeien met, of opmaken". Gelukkig is er nu internet. Als ik iets van de apotheker nodig heb, zoek ik op het internet het werkzame bestanddeel op van het Belgische spul, zoek ik dan op een vertaalsite wat dat in het Italiaans is en dat schrijf ik op een briefje waar ik mee naar de apotheek ga. Maar 't wordt dus tijd dat ik me voor een cursus Italiaans inschrijf. Vooral ook omdat de Britse bibliotheek, waar ik op gehoopt had om leesvoer te vinden, een stoffig iets blijkt te zijn met boeken die allemaal minstens 50 jaar oud zijn. Als al mijn boeken op zijn, moet ik me wel op het Italiaans storten.

Ook het eten in Italie is echt wel Italiaans. In de winkel is er een hele gang met links en rechts alleen maar pasta in allerlei vormen en maten. "On-Italiaanse" dingen zijn een stuk moeilijker te vinden. Zo zijn er bv een hele boel merken met geraspte parmesaanse kaas en aanverwanten, maar geen enkel zakje geraspte Emmenthal of Gruyere te vinden. Hetzelfde met kruiden. Verse basilicum en salie wel, maar geen koreander, bieslook of peterselie. Belgisch bier hebben ze dan weer wel, Belgische chocolade niet. Ook in restaurants is er altijd pasta, pizza en ander Italiaans, maar buitenlandse restaurants zoals er in Belgie wel altijd ergens een Chinees, een Kebapzaak, een Mexicaan of een Griek te vinden zijn, zijn hier zeldzaam.
Gelukkig vindt iedereen hier Italiaans eten heel lekker. Vandaag heb ik gnocchi gemaakt, maar ook tagliatelle al ragu (zo heet hier Bolognaisesaus) en pizza worden gesmaakt.

Morgen krijgen we de sleutels van ons eigenlijke huis, volgende berichtje vanuit ons (hopelijk warme!) huis.

groetjes,
Inge

zondag 30 januari 2011

nat weekend

Tot nu toe is het weer hier niet wat ik ervan had verwacht. Het is hier koud en dit weekend ook nog nat.
We wilden gaan skiën, maar nat in Firenze betekent sneeuw in de bergen. Niet gaan skiën dus. Zaterdag zijn we een nieuw salon gaan uitzoeken. Onze geweldige rode zetel uit Meldert is een beetje te klein geworden voor het hele gezin, en ons nieuwe Italiaanse huis een beetje te groot.
We vonden tot nu toe Firenze een pracht van een museum, oud en stoffig, echter zaterdag ontdekten we ook een stadsdeel dat wat hipper is dan de rest, in de buurt van de grote overdekte markt. Er zijn dus wel degelijk wat meer trendy winkeltjes te vinden en ook restaurants die meer serveren dan enkel de gebruikelijke pizza en pasta.
Vandaag, zondag, regende het de hele dag. Vanmorgen ben ik gaan hardlopen, niet vanzelfsprekend met de hellingen hier. Na het huiswerk van de kinderen zijn we naar de stad een kristallen tentoonstelling gaan bezoeken. Spectaculaire kristallen, maar een beetje duffe omkadering, geen uitleg in het engels, geen uitleg over kristallen in het algemeen, Inge had al direct een mooi project in gedachten ...
Vanavond nog eens gebarbecued binnen, toch wel knap zo`n open houtvuur in de keuken. Nu is het aftellen tot we hier weg kunnen, volgende donderdag krijgen we de sleutels van ons huis, vrijdag komen onze spullen. Nu maar hopen dat we dat huis wel warmgestookt krijgen, we zijn de kou in dit huis echt wel beu, momenteel is het warm, 18.1 graden, allicht te wijten aan de barbecue in huis. Maar toch nog steeds bar koud voor ons die een speksteenkachel gewoon zijn!


Jan